سیر تحول مفهوم پاتین در آثار تاریخی و فرهنگی

واژه‌ی پاتین با اهمیت‌یافتن قدمت به عنوان مؤلفه‌ای که منجر به افزایش ارزش مادی و زیبایی آثار هنری‌ می‌گردد، در اواخر قرن هفدهم در ارتباط با نقاشی‌ها و در قرن هیجدهم در مورد آثار فلزی باب گردید. تا قبل از آن، در دوران باستان و قرون وسطی قشر سطحی آثار تنها جنبه‌ی حفاظت از سطح آثار هنری را داشته و با گذشت‌ زمان در حد امکان به شکل اولیه آن تجدید می‌گردید. شکل‌گیری مکتب اصالت رنگ باب پاتینه کردن مصنوعی‌ سطح نقاشی‌ها را باز کرد و در مقابل، طرفداران مکتب اصالت خط، منتظر تشکیل پاتین به مرور زمان بر سطح‌ نقاشی‌ها می‌ماندند. در دوران روشن‌گری با ارتقاء سطح علم، به تدریج لزوم تغییر مفهوم واژه‌ی پاتین از ورنی تیره‌ شده در مورد نقاشی‌ها حس گردید. به‌ویژه آن‌که ارزش پاتین به عنوان عاملی برای اثبات اصالت اثر ارتقاء یافته‌ بود. از همین دوران مشاجرات خردگرایان و خردگریزان بر سر حفظ یا حذف پاتین آغازیدن گرفت. با ایجاد مکتب فوتوریسم نیاز به تغییر مفهوم پاتین در ارتباط با نقاشی‌ها تشدید شد و پاتین شامل تمام عوارض کهنگی‌ که به مرور بر سطح اصلی آثار شکل می‌پذیرند، گردید. در مقابل، مفهوم پاتین در ارتباط با آثار فلزی از ثبات‌ بیشتری برخوردار بوده است.