بررسی تاثیر رزین سنتی لاک و ترکیب آن با رزین جدید PVB در استحکام‌بخشی چوب‌های تاریخی

هدف از این پژوهش، بررسی اثرات کاربرد محلول رزین سنتی لاک و ترکیب آن با پلی‌وینیل بوتیرال در حلال اتانول، جهت استحکام‌بخشی چوب‌های چنار، گردو و گلابی بوده است تا بهترین ترکیب لاک-PVB و اثرات جداگانه‌ی هر یک، به منظور مصرف حداقل ماده‌ی استحکام‌بخش و بهبود خواص پلیمر بررسی شود. فرض بر این است که محلول پنج درصد وزنی لاک یا ترکیبات مختلف آن با پلی‌وینیل بوتیرال در حلال اتانول باعث افزایش مقاومت مکانیکی چوب خواهد شد و میزان جذب رطوبت چوب را نیز کاهش می‌دهد. موضوع مورد پژوهش، یافتن نسبت بهینه‌ی لاک به پلی‌وینیل الکل می‌باشد. برای دستیابی به این نسبت بهینه، ابتدا بعد از جذب کامل رزین توسط چوب، میزان جذب لاک-پلی‌وینیل بوتیرال از طریق توزین به‌دست آمده، سپس میزان توانایی جذب رطوبت با قراردادن نمونه‌ها در رطوبت ۱۰۰ درصد تعیین گردید و در نهایت سختی نمونه‌ها با دستگاه سختی‌سنج، قبل و بعد از استحکام‌بخشی، اندازه‌گیری و ثبت شد. با تحلیل آماری، این نتیجه حاصل شد که ترکیب ۶۷ درصد لاک-۳۳ درصد PVB، بیشترین میزان افزایش مقاومت مکانیکی و بالاترین مقدار جذب رطوبت بعد از مرمت را داشته و مطلوب‌ترین نتیجه را ایجاد می‌نماید. چرا که علاوه بر استحکام بهتر، تنفس طبیعی چوب نیز مختل نشده است. نتیجه‌ی دیگر اینکه ترکیب لاک با PVB علی‌رغم افزایش استحکام، باعث کاهش جذب آن توسط چوب خواهد شد، که از نظر اقتصادی و رعایت قوانین علمی مرمت مناسب‌تر است. (ویرایش چکیده: نشریه‌ی دانش مرمت و میراث فرهنگی)