کاربرد نانوکامپوزیت‌های سیلیکونی در استحکام‌بخشی شیشه‌های قدیمی

صنعت شیشه‌گری از قدمت دیرینه‌ای در ایران برخوردار است. شیشه‌های تاریخی در اثر مرور زمان دچار بیماری‌هایی از قبیل صدفی‌شدن، پولکی‌شدن و غیره می‌شوند. برای جلوگیری از این روند تخریب در شیشه‌های تاریخی از مواد استحکام‌بخش در سطح شیء جهت حفاظت استفاده می‌شود اما تا‌به‌حال تمام مواد استحکام‌بخش دارای معایبی از جمله زرد‌شدن، جذب گرد و غبار و … بوده‌اند. در این پروژه با بررسی مزایا و معایب تمام استحکام‌بخش‌های موجود، ماده‌ای جدید با هدف افزایش خواص مثبت در ابعاد نانو انتخاب گردید. در راستای رسیدن به این هدف ترکیب نانوکامپوزیتی از SiO2 و TiO2 به روش سل-ژل ساخته شد. رفتار این استحکام‌بخش بر روی نمونه‌های تاریخی از موزه‌ی ایران باستان و چند نمونه‌ی جدید مورد بررسی قرار گرفت. این نمونه‌ها با استفاده از آنالیز عنصری (pixi) و میکروسکوپ الکترونی Photo luminescence (Fesem) قبل و بعد از پوشش مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج نشان می‌دهد که با توجه به بهبود خواص شیشه و نتایج مثبت این ترکیب، می‌توان این ماده را به‌عنوان استحکام‌بخش نانوکامپوزیت با پایه‌ی سیلیکونی در امر حفاظت و مرمت شیشه‌های تاریخی پیشنهاد داد.