بررسی بنیان‌های مرمت در ایران (با نگاهی به خانه‌ی تاریخی داوید نخستین مدرسه‌ی مرمت در جلفای اصفهان)

تعمیر، نگهداری، بازسازی و تغییر کاربری آثار و بناهای تاریخی این مرز و بوم حکایتی دیرینه دارد و از دیرباز تا کنون در قالب مواردی هم‌چون سنت وقف، خیرات و نزورات با ماهیت کاملاً مردمی و در بسیاری موارد مذهبی انجام می‌گرفته است. اما حفظ و مرمت به مفهوم تقریباً امروزین آن، با درک ارزش‌های میراث گذشتگان به‌عنوان داشته‌های هویتی و فرهنگی، با شروع کاوش‌های باستان‌شناسی در اویل قرن سیزده شمسی آغار می‌شود که می‌توان کلیه‌ی این روند از سنتی و مردمی تا دانشگاهی‌شدن آن را در چند دوره‌ی مجزا تقسیم‌بندی کرد که عبارتند از: ۱- دوره‌ی تعمیرات کلاسیک، ۲- دوره‌ی زوال تعمیرات سنتی، آغاز تعمیرات باستان‌شناسی، ۳- دوره‌ی طلایی مرمت، ۴- دوره‌ی رواج مرمت. با این تقسیم‌بندی که اساس آن بر مبنای مهم‌ترین وقایع میراث فرهنگی و حفاظت چیده شده است می‌توان ریشه‌ی بسیاری از تحولات اخیر را جستجو و بررسی نمود. از جمله‌ی این تحولات، آکادمیک‌شدن رشته‌ی مرمت در سال ۱۳۵۶ در دانشکده‌ی پردیس اصفهان (خانه‌ی ارزشمند داوید از دوران صفوی) است که در این مقاله با سیری در مرمت ایران و تشریح دوره‌های مذکور به بررسی ویژگی‌های معماری خانه‌های جلفای اصفهان با محوریت خانه‌ی تاریخی داوید به عنوان نخستین مدرسه‌ی مرمت ایران پرداخته خواهد شد.