دسته: خبر، نقد و دیدگاه

در مطلب گذشته بحث به اهمیت منشور ملی بر اساس رابطه میان آن با منشورهای بین‌المللی کشیده شد و اهمیت این رابطه از منظری خاص با روش طرح پرسش و ارائه‌ی پاسخ ارزیابی گردید. در این بخش تلاش می‌شود تا به پرسش‌های مطرح‌شده در قسمت قبل از منظر دو رویکرد دیگر نیز پاسخ داده شود، دو رویکردی که می‌توان آنها را بومی‌گرایی نسبی و بومی‌گرایی بنیادی نامید.

اگر قرار بود که سیر طرح مباحث در این مقاله به صورت متنی آموزشی تنظیم شود، شایسته‌تر بود که این قسمت به بحث در مورد سیر تکوین متون اساسی در حوزه‌ی حفاظت و مرمت از مانیفست SPAB تا منشورهای ملی و بین‌المللی تدوین‌شده در سال‌های اخیر اختصاص یابد.

یکی از موضوعاتی که گاه و بیگاه در محافل مرمتگران و اصحاب میراث فرهنگی مورد اشاره قرار می‌گیرد، مساله لزوم تدوین منشور ملی مرمت است. این مساله به‌ویژه از آن جهت مورد توجه نگارنده‌ی این متن است که با مساله‌ی منشور ملی به چند طریق می‌توان برخورد نمود.

امروزه مصادیق اشیاء نگهداشتنی بسیار متنوع و گسترده اند، طوری که به سختی می‌توان موجودی را در جهان آفرینش اعم از اشیاء، اصوات یا حتی تصورات ذهنی افراد یافت که بالقوه نتواند آن را به عنوان اثری درخور حفاظت شناخت.