سلام
فکر میکنم بهتر باشه که در این مورد آقای دکتر وحیدزاده هم نظرشون را اعلام کنند، با توجه به اینکه در بخش ابتدایی رساله دکتریشون به این موضاعات پرداخته شده.
در مورد ارتباط مجموعه بناهای چوبی در کشوری مثل چین یا ژاپن که به روش خاص خودشان حفاظت و مرمت می کنند (مثلا هر ۴۰۰ سال یکبار، تمام قطعات بنا باز می شود و بسیاری از قطعات چوبی با قطعات جدید جایگزین می شود و دوباره به حالت اول ساخته می شود)و بعضی از آن ها ثبت جهانی هم شده است.

سلام دکتر
وقتی لایه گچ که بصورت تخت کار شده، طبله بکنه و بیاد جلو، به سطحش اضافه میشه.
یعنی مساحت قسمت طبله شده از قسمت تخت، بیشتره.
زمانی که لایه گچ بر روی لایه گل یا کاهگل اجرا شده باشه و رطوبت به این لایه ها برسه، لایه گلی متورم میشه و باعث طبله شدن لایه گچ میشه. اگر رطوبت به اندازه کافی باشه و سرعت طبله شدن پایین باشه، گچ طبله شده ترک نمیخوره. در غیر این صورت این لایه دچار ترک خوردگی و یا شکستگی میشه. در هر صورت به مساحت لایه گچ اضافه میشه. جالب اینجاست که این تغییر قابل برگشت نیست، یعنی نمیشه مساحت گچ را به حالت اول برگردوند، مگر اینکه مساحت اضافه شده بسیار ناچیز باشد.

سلام دکتر
با یه خط کش بصورت خیلی ساده ضخامت چند قسمت طبله شده را اندازه گرفتم بعلاوه اینکه در اطراف اون قسمت، جاهایی که فقط ترک خورده بود و ضخامتش قابل اندازه گیری بود این کار را انجام دادم، همه اندازه ها مثل هم بود.
یک کار آزمایشگاهی دقیق انجام نشد. شاید اختلاف ضخامت در حدی بوده که با خط کش و با چشم غیر مسلح دیده نشده.
قبل از اینکه این اندازه ها را بگیرم، فکر میکردم جاهایی که طبله شده و جلو آمده، چون به سطحش اضافه شده پس باید از ضخامتش کم بشه، ولی ظاهراً اینطور نبود.

یه سوال دیگه هم دارم
دلیل انعطاف پذیری اندود گچ چیست؟
مثال میزنم: لایه بستر گچی سقف گنبد بقعه سیدرکن الدین یزد را حتماً دیدی. یه لایه با قطر ۱ تا ۲ میلی متر. بسیار نازک. در قسمت هایی از اون، لایه گچ مثل یک مقوا از زمینه جدا شده بود که اندازه اون حدود ۲۰ تا ۴۰ سانتی متر بود که در بعضی قسمت ها تا ۱۰ سانتی متر از بدنه جدا شده بود. با انعطافی که داشت ما تونستیم اونها را به حالت اول برگردونیم بدون اینکه بشکنه یا ترک بخوره. (گچ اون کشته نبود، گچ تیز اجرا شده بود)

سلام بر مسلم عزیز
من هم سوال دارم
بعضی جاها که اندود گچ بر سطح دیوار کار شده آسیبی را میشه دید که یکم برای من عجیبه
یک مثال میزنم: در سقف نمازخانه کلیسای وانک لایه بستر گچی از لایه آستر جدا شده بود و حدود ۱۰ سانتی متر اومده بود جلو. بدون هیچگونه ترک یا شکستگی. استحکام اون هم مثل بقیه قسمت ها بود یعنی اصلاً سست یا پودری نشده بود.دلیل این آسیب هم رطوبتی بود که از سقف نفوذ کرده بود.
سوال: چرا با نفوذ رطوبت از پشت، لایه بستر گچی سست و پودری نشده است؟با توجه به نوشته های شما باید سر بلورهای سوزنی گچ در آب حل شود و با تشکیل بلورهای ریز بر روی آن باعث ایجاد فضای خالی شود که منجر به پودری شدن خواهد شد؟(رطوبت در طول چند سال بقدری نفوذ کرده بود که در بسیاری از قسمت ها گچ طبله کرده بود)
سوال:حدوداً در ۳۰ سانتی متر طولی، ۱ سانتی متر به سطح گچ اضافه شده بود بدون اینکه از قطر اون کم بشه (همون جا بررسی کردم).چه تغییر ساختاری رخ داده که سطح گچ کش آمده و اضافه شده بدون اینکه از استحکام اون کاسته بشه؟

البته نباید این را هم فراموش کرد که آثاری در نقاط مختلف و کشورهای مختلف به ثبت جهانی رسیده اند که شیوه حفاظت و مرمت آن بسیار خاص بوده و کاملاً بومی است و هیچ سنخیتی با اصول بین المللی حفاظت ندارد. با وجود منشورها و دستورالعمل های بین المللی هیچگاه روش ها و نگاه های بومی و ملی به حفظ آثار تاریخی، جایگاه خود را از دست نداده است و نباید از دست دهد.
شیوه های حفاظت و فرهنگ حفاظت، خود از ارزش بالایی برخوردار است و باید حفظ شود، هر چند که با منشورهای بین المللی مطابقت نداشته باشد.

سوشیانت عزیز سلام
پایان نامه های بخش تزیینات معماری، مورد دوم و سوم با عناوین متفاوت ولی توضیحات آن بصورت تکراری نوشته شده است.
در واقع مورد سوم با عنوان نوشته شده در بالا، پایان نامه ای است مربوط به آقای میثم کاظمیان

بنده همچنان بر این اعتقادم که با وجود قوانین و منشورهای ملی که جامع و کامل و صحیح باشند، (در صورت وجود این قوانین) نیازی به منشور بین المللی احساس نمی شود. البته نمی دانم چه زمانی این مهم اتفاق خواهد افتاد. آیا همه کشورها علاقمند به تدوین منشور ملی هستند؟ و آیا توانایی این کار را دارند؟

دوست گرامی آقای دکتر وحیدزاده
ضمن تشکر از شروع یک بحث و مدیریت در ادامه آن.
به نظر می رسد آغاز بحث و روند ادامه آن صحیح باشد. با کارشناس محور و نخبه محور بودن جریان رایج حفاظت در سطح بین المللی موافق نیستم. این فرایند عملاً در دهه های گذشته اتفاق می افتاد ولی مسیرها و روش های بهتری نیز قابل انتخاب بود.
اگر فرض بر این باشد که جوامع مختلف با توجه به فرهنگ و اقلیم خاص خود، در حوزه حفاظت از آثار تاریخی قوانینی را ارائه نمایند و این قوانین مناسب و متناسب با آثار موجود در کشورشان باشد، آیا نیازی به منشور بین المللی هست؟
نقش قوانین بین المللی زمانی نمود پیدا خواهد کرد که منشورها و قوانین ملی جامع و کارسازی وجود نداشته باشد. و اگر تاکنون این اتفاق افتاده است، یعنی بسیاری از نگاه ها به سمت منشورهای بین المللی بوده، بدلیل عدم وجود قوانین جامع ملی در جوامع مختلف است.
فکر میکنم کم کم به سمتی حرکت می شود که به اصول و قوانین حفاظت از آثار تاریخی و فرهنگی از نگاه مردم آن جامعه ارجحیت داده شود و کم کم ارزش قوانین ملی از قوانین بین المللی بیشتر می شود، و این مسیر، به نظر صحیح است.