در اوایل تابستان در متنی با عنوان “پژوهه باستانسنجی؛ آغاز یک تحول” نوشته شد: امسال نشریه باستانسنجی درجه علمی- پژوهشی اخذ خواهد نمود. آن موضوع با توجه به چند سال فراز و نشیب بازی های اداری و نشدهای مکرر، بیشتر رویا بود تا واقعیت؛ اما چندی نگذشت نهال نوپای باستان سنجی که با تلاش بی ادعا و مراقبت های همیشگی درخچه ای جوان شده بود، میوه داد و در کمال شادی و شور و شعف و ناباوری درجه علمی-پژوهشی را اخذ نمود. اتفاق حاصل، کمبود بزرگی از حوزه مطالعات آثار فرهنگی- تاریخی کشور را برطرف نمود و با توجه به پیشینه و روند آن که نشان دهنده چشم اندازهای مهندسی شده، نظم و مدیریت صحیح است، میتوان گفت فاصله زیادی با بازار مکاره نشریات خواهد داشت. حالا که بستری چنین محکم گسترده شده، انتظار میرود دستاورد پژوهش های ایرانی به سمت نشریه باستان سنجی متمایل شود تا خود نیز سهمی در ثبت و نشر پژوهش هایمان داشته و زمینه هموارتری را برای مطالعه دانش پژوهان کشورمان ایجاد کنیم. از طرفی نیز امید می رود با علمی- پژوهشی شدن نشریه باستان سنجی و رفع بهانه بسیاری از پژوهشگران، ارسال حجم بسیار مقالات، باعث انتظارهای بی فایده و نوبت پذیرش و چاپ های طولانی و حتی سالانه نشود که یکی از مهمترین عامل ها در تمایل انتشار پژوهش ها در مجلات خارجی است. این موضوع دامن بسیاری از نشریات معتبر داخلی چون دانشگاه تهران را گرفته و باعث آسیب های بسیاری به حوزه های پژوهشی شده است. برای مثال مشاهده شده دستاوردهای یک مقاله در نشریه معتبر داخلی، مربوط به مقاله پذیرفته شده در حدود دوسال پیش بوده که نویسندگان آن در طول انتظار چاپ، نتایج پیش رفته تری از همان موضوع را به اجبار در نشریات خارجی به چاپ رسانده اند و این جای بسی تأمل و تأسف دارد. امید به یزدان که پژوهه باستان سنجی همیشه جوان بماند.
هنوز راه باقی است.
