نو آوری‌های دوره‌ی نوسنگی در آناتولی
دو فصل‌نامه‌ی تخصصی دانش مرمت و میراث فرهنگی، سال پنجم، شماره‌ی 3، شماره‌ی پیاپی 4، تابستان و پاییز 1388
نوسنگى به عنوان مرحله‌اى از زندگى بشر که زمینه‌ی استقرار و تولید غذا را فراهم آورد نقش اساسى را در توسعه جامعه انسانى بازى مى‌کند. آناتولى به عنوان سرزمینى که به لحاظ شرایط زیست محیطى شرایط مساعدى براى ورود به دوره‌ی نوسنگى داشته است در ارتباط با پیشرفت‌ها و نوآورى‌هاى این دوره نیز حائز اهمیت است. شرایط اقلیمى و زیست محیطى منحصر به فرد آناتولى، موجب توسعه و پیشرفت در زمینه‌هاى مختلف شده است. استفاده‌ی بهینه از سنگ به عنوان فراوان‌ترین داده‌ی خام در این منطقه، یکى از مهم‌ترین مشخصه‌هاى هنر و معمارى نوسنگى آناتولى محسوب مى‌شود. به‌کارگیرى سنگ در پى بناها حاکى دانش و آگاهى معماران این دوره [است]. ایجاد نقوش برجسته و طبیعت‌گرایانه از انسان، حیوانات و جانوران علاوه بر این که [حکایت] از توانایى حجاران و هنرمندان این دوره دارد بیانگر اهمیت مذهبى این آثار و تأثیر مذهب در خلق این قبیل آثار هنرى است. نمود دیگر این آثار را در نقاشى‌هاى دیوارى و پیکرک‌هاى بدست آمده از محوطه‌هاى این دوره در آناتولى مى‌توان دید. استفاده از رنگ‌هاى متنوع در این نقاشى‌ها حاکى از بهره‌گیرى بهینه از امکانات بالقوه‌ی طبیعى در منطقه‌ی آناتولى در دوره‌ی نوسنگى است. تدفین به عنوان جنبه دیگرى از نوآورى‌هاى دوره‌ی نوسنگى در آناتولى جالب توجه است. تنوع شیوه‌هاى تدفینى در محوطه‌هاى نوسنگى این منطقه خود مى‌تواند ناشى از جنبه‌ی فردى داشتن مذهب و تنوع آن در این دوره در آناتولى باشد. وجود آثار تدفینى تزیینى و آیینى به همراه فرد متوفى علاوه بر این که بیانگر ذوق هنرى و توانایى سازندگان آن است، نشان از نوعى اعتقاد به زندگى دوباره نیز دارد. در این پژوهش سعى خواهد شد به این جنبه‌هاى نوآورى نوسنگى در آناتولى با شرح بیشترى پرداخته شود.
زیرشاخه: تاریخ هنر و معماری و باستان‌شناسی، دوره‌ی پیش از تاریخ
دریافت مقاله: پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی